تحقیق پروتكل هاي مشترك شبکه و سیستم (docx) 10 صفحه
دسته بندی : تحقیق
نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحات: 10 صفحه
قسمتی از متن Word (.docx) :
پروتكل هاي مشترك شبکه و سیستم
پروتكل هاي Application
توليدكنندگان نرم‌افزار مختلف از پروتكل‌هاي متفاوتي استفاده مي‌كنند. براي انتخاب مناسب‌ترين پروتكل براي شبكه خودتان لازم است تا مزاياي چند پروتكل متداول را بشناسيد. در اين جا به معرفي مزيت‌هاي به كارگيري چند پروتكل كاربردي مي‌پردازيم. از پروتكل DLS يا Data Link Control مي‌توان در محيط‌هاي شبكه‌اي كه نياز به كارآيي بالايي دارند استفاده نمود. از اين پروتكل مي‌توان در شبكه‌هايي كه در آن‌ها لايه شبكه وجود ندارد نيز استفاده كرد. در چنين وضعيتي اين پروتكل اطلاعات را از برنامه كاربردي مستقيماً به لايه Data Link منتقل مي‌كند. اين پروتكل در نقش لايه شبكه نيز ظاهر مي‌شود و داراي عملكردهايي نظير كنترل جريان داده، تصحيح خطا و acknowledge نيز مي‌باشد. پروتكل (Network File System NFS) براي به اشتراك گذاشتن فايل بين كامپيوترها در يك شبكه براساس سيستم عامل يونيكس به كار مي رود. از اين پروتكل براي انتقال داده بين شبكه نيز استفاده مي‌شود. پروتكل NFS فقط به كاربراني اجازه ورود به شبكه را مي دهد كه داراي اسم رمز معتبر باشند. كاربري كه از طرف مدير شبكه شناسايي نشده باشد، اجازه دسترسي به شبكه را نخواهد داشت. پروتكل NFS داراي نسخه‌هايي براي سيستم عامل‌هايي غير از يونيكس نيز هست. سيستم عامل‌هايي از قبيل داس، ويندوزNT و OS2. پروتكل (Network Basic Input/Output System (NetBIOS، از جمله پروتكل‌هاي بسيار متداول است. از اين پروتكل براي يافتن گره‌هاي شبكه براساس نام آن استفاده مي‌شود. اين پروتكل از سيستم نامگذاري (Naming System) كمك مي‌گيرد. پروتكل NetBIOS، پروتكل استاندارد شركت IBM براي توسعه برنامه‌هاي كاربردي در شبكه‌هاي سازگار با IBM است. اين پروتكل، يك پروتكل لايه جلسه يا Session است كه به‌صورت يك واسطه بين دو شبكه عمل مي‌كند. NetBIOS به‌صورت گسترده‌اي به عنوان استانداردي براي واسطه‌هاي شبكه‌ها در صنعت پذيرفته شده است. اين پروتكل تأمين‌كننده ابزارهاي لازم يك برنامه براي برقراري ارتباط با برنامه‌هاي ديگردر شبكه است.
AppleTalk مجموعه پروتكل ديگري است كه به كامپيوترهاي مكينتاش قابليت به اشتراك گذاشتن فايل ها و چاپگرها را در شبكه مي‌دهد. پروتكل (Appletalk Filing Protocol (AFP با ترجمه فرامين محلي سيستم فايل به قالب پذيرفته شده سرويس فايل شبكه، به اشتراك گذاشتن فايل را امكان پذير مي سازد. پروتكل‌هاي Name Binding وPrinter Access با استفاده از برنامه كاربردي Appleshare، به اشتراك گذاشتن چاپگر را در محيط شبكه اپل فراهم مي‌كنند.
پروتكل‌هاي Transport
پروتكل‌هاي انتقال به دو طبقه تقسيم مي‌شوند. اين طبقه بندي‌ها عبارتند از:(Transmission Control Protocol (TCP و (Sequential Packet Exchange (SPX. از پروتكل TCP براي اتصال دو شبكه متفاوت به يكديگر استفاده مي‌شود. در واقع اين پروتكل براي ارتباط دو سيستم عامل غيريكسان به كار مي رود. پروتكل TCP واسطه‌اي بين دو شبكه متفاوت فراهم مي‌آورد تا بتوانند با استفاده از يك زبان مشترك به تبادل داده بپردازند. اين پروتكل در صنعت نرم‌افزار بسيار متداول بوده و توسط شركت‌هاي متعددي براي سكوهاي متفاوت، از PC تا Mainframe ها عرضه مي شود.TCP رشته‌اي از داده‌ها را از پروتكل‌هاي بالاتر مثل لايه انتقال دريافت كرده و اين رشته داده اي را به قطعه‌هايي (Segments) شكسته و به هر يك از اين بخش‌ها يك شماره ترتيبي نسبت مي‌دهد. اين شماره‌هاي ترتيبي تضمين‌كننده دريافت صحيح و با ترتيب داده‌ها هستند. نوع دوم پروتكل انتقال، پروتكل SPX است. اين پروتكل توسط شركت ناول (Novell) عرضه شده و روشي قابل اطمينان براي انتقال داده‌ها ارائه مي كند.اين پروتكل براي بررسي انتقال صحيح داده ها، محاسباتي بر روي داده‌ها در كامپيوتر مبدا و مقصد انجام مي‌دهد. براي يك فرآيند انتقال صحيح مقادير محاسبه شده در كامپيوتر مبدا قبل از ارسال بايد با مقادير محاسبه شده در كامپيوتر مقصد پس از دريافت داده‌ها، يكسان باشند. SPX قابليت رديابي انتقال صحيح داده ها را نيز دارد. در اين پروتكل اگر Segment يا قطعه داده‌اي در زمان مشخص به مقصد نرسد و يا از كامپيوتر مقصد در اين مورد سيگنالي دريافت نگردد، آن قطعه از داده‌ها مجدداً ارسال خواهد شد. اگر انتقال مجدد نيز به مقصد نرسيد، اين پروتكل پيام‌هاي هشدار مربوط به از كارافتادگي شبكه را صادر مي‌كند. پروتكل‌هاي انتقال علاوه بر TCP و SPX در برگيرنده پروتكل هاي NetBEUI و NWLink نيز هستند. پروتكل NetBEUI يا NetBIOS Extended User Interface از نظر حجم ، پروتكلي كوچك است كه قابليت انتقال بسيار سريع را در محيط‌هاي شبكه فراهم مي كند. اين پروتكل با تمام انواع شبكه هاي مايكروسافت سازگار است. پروتكل NWLink نيز توسط شركت مايكروسافت ارائه شده است. از اين پروتكل علاوه بر پروتكل انتقال براي ارتباط چندين شبكه LAN و تشكيل شبكه‌هاي بزرگ‌تر استفاده مي‌شود.
نگاهي به درون پروتكلTCP/IP
تاريخچه پروتكلTCP/IP
آن چيزي كه در مورد فنآوري TCP/IP باعث حيرت مي‌شود، ميزان رشد بسيار زياد و مقبوليت جهاني آن است. ناگفته نماند كه اينترنت بربنيان اين پروتكل استوار است. DARPA از اواسط سال 1970 كار روي فنآوري ارتباط بين‌شبكه‌اي را شروع كرد و معماري و پروتكل‌هاي آن بين سال‌هاي 79-1978 به شكل فعلي خود رسيدند. در آن زمان DARPA به عنوان يك آژانس تحقيقاتي Packet Switching شبكه شناخته شده بود و طرح‌هايي بسيار عالي در اين زمينه همراه با شبكهِ معروف خود يعني آرپانت ارائه داده بود. شبكه آرپانت از طرح نقطه به نقطه به وسيله خطوط اجاره‌اي استفاده مي‌كرد، اما بعدا ًDARPA شبكه‌سوييچينگ بسته‌اي (Packet Switchin) را با استفاده از شبكهِ راديويي و كانال‌هاي ارتباط ماهواره‌اي ارائه داد. در حقيقت تحولاتي كه در فناوري سخت‌افزار به وجود آمد، كمك كرد تا DARPA مطالعاتي روي ارتباط بين شبكه‌اي انجام دهد و آن را به تحرك درآورد. قابليت دسترسي به منابع تحقيقاتي DARPA، توجه تعدادي از گروه‌هاي تحقيقاتي، به خصوص آن گروه هايي را كه قبلاً از سوييچينگ بسته‌اي روي آرپانت استفاده كرده بودند، به خود جلب كرد. DARPA جلساتي غيررسمي براي مطرح كردن عقايد و نتايج تجربيات محققان برگزار كرد. تا سال 1979 تعداد زيادي از محققان در فعاليت‌هاي TCP/IP شركت داشتند، به نحوي كه DARPA يك كميته غيررسمي را براي هدايت طراحي و معماري اينترنت شكل داد كه هيأت پيكربندي و كنترل اينترنت (ICCB) ناميده مي‌شد. جلسات گروه تا سال 1983 كه گروه مجدداً سازماندهي شد، به طور مرتب برگزار مي‌شد. اولين كارهاي ارتباط بين شبكه‌اي طي سال 1980 شروع شد، يعني هنگامي كه DARPA آماده كردن ماشين‌هاي مرتبط به شبكه تحقيقاتي خود را با استفاده از پروتكل‌هاي TCP و IP آغاز كرد. اين انتقال و تبديل فناوري ارتباط بين شبكه‌اي در ژانويه 1983 پايان يافت و در اين زمان بود كه DARPA اعلام كرد تمامي كامپيوترهاي متصل به آرپانت ازTCP/IP استفاده كنند. در همين زمان آژانس ارتباطات دفاعي (DSA) آرپانت را به دو شبكه تقسيم كرد. يكي براي تحقيقات بيشتر و ديگري براي ارتباط نظامي. قسمت اول به نام آرپانت باقي ماند و قسمت نظامي كه بزرگ‌تر هم بود به ميل‌نت (Mil net) معروف شد. DARPA براي آن كه محققان دانشگاه‌ها را تشويق به استفاده از پروتكل‌هاي جديد كند، تصميم گرفت براي پياده‌سازي و ارائه آن مبلغ كمي دريافت كند. در آن زمان بيشتر كامپيوترهاي دانشگاه‌ها از سيستم عامل يونيكس (مدل طراحي شده به وسيلهِ دانشگاه بركلي) استفاده مي‌كردند. شركت BBN تقبل كرد كه پروتكل TCP/IP را براي سيستم عامل يونيكس ايجاد كند. همچنين دانشگاه بركلي قبول كرد كه آن را در مدل يونيكس خود ادغام كند و به اين ترتيب DARPA توانست بيشتر از نود درصد از كامپيوترهاي دانشگاه‌ها را تحت پوشش قرار دهد. نرم‌افزار پروتكل‌هاي جديد در زمان حساسي ارائه شدند، زيرا اكثر دانشگاه‌ها در حال دريافت دومين يا سومين ماشين خود بودند و مي‌خواستند كه يك شبكهِ محلي را در دانشگاه پياده كنند و هيچ پروتكل ديگري نيز به صورت عمومي وجود نداشت. نرم‌افزار توزيع شده به وسيله بركلي طرفداران بيشتري پيدا كرد، زيرا امكانات بيشتري را نسبت به پروتكل‌هاي اوليهTCP/IP ارائه مي‌داد. علاوه بر برنامه‌هاي استاندارد كاربردي مربوط به ارتباط بين شبكه‌اي، بركلي دسته‌اي امكانات ديگر را براي سرويس‌هاي شبكه ارائه داد كه مشابه آن در سيستم يونيكس وجود داشت. مزيت اصلي امكانات بركلي شباهت آن‌ها به سيستم يونيكس بود. موفقيت فناوري TCP/IP و اينترنت در بين محققان علوم كامپيوتر باعث شد تا گروه‌هاي ديگري خود را با آن تطبيق دهند. بنياد ملي علوم (NSF) دريافت كه در آيندهِ بسيار نزديك ارتباط بين شبكه‌اي بخشي حياتي در تحقيقات علمي خواهد بود و به همين دليل براي توسعهِ آن فعال‌تر شد و تصميم گرفت كه با دانشمندان بيشتري ارتباط برقرار كند.
NSF از ابتداي سال 1985 شروع به ايجاد يك سيستم ارتباط بين شبكه‌اي ميان شش مركز ابركامپيوتري خود كرد و در سال 1986 براي توسعهِ آن تلاش ديگري را براي به وجود آوردن يك شبكه با ارتباط در مسير طولاني شروع كرد و نام آن را NSF NET گذاشت، به طوري كه در اين شبكه تمامي ابركامپيوترها با يكديگر و همچنين با آرپانت قادر به برقراري ارتباط بودند. در سال 1986،NSF سرمايه اوليه براي بسياري از شبكه‌هاي ناحيه‌اي را تأمين كرد كه در حال حاضر هر كدام از آن انستيتوهاي علمي و تحقيقاتي، ناحيه خود را به يكديگر متصل مي‌كنند. تمامي شبكه‌هاي ايجاد شده نيز ازTCP/IP استفاده مي‌كنند و همگي بخشي از سيستم ارتباطي اينترنت هستند.
كاركرد TCP/IP
در اين پروتكل به هر يك از ادوات يك آدرس IP يا IP Address اختصاص داده مي‌شود. اين آدرسIP منحصر به فرد است و توسط هيچ جزء ديگري در شبكه استفاده نمي‌گردد. يك آدرسIP معمولي ممكن است به شكل 220.0.0.80 باشد. يك عدد چهارقسمتي كه كامپيوتر شخصي هر فرد را مشخص مي‌كند. فرض كنيد نشاني IP همانند شماره تلفن افراد است. اگر فردي در تهران زندگي كند كد تلفن 021 را خواهد داشت. به محض اينكه كسي عدد 021 را ببيند متوجه مي‌شود كه آن فرد در تهران زندگي مي‌كند. آدرسIP نيز اين‌گونه است، در يك شبكه TCP/IP سه جزء اول يعني 220.0.0 نمي‌توانند تغيير كنند (مانند كد شهر) و تنها جزء آخر قابل تغيير است. سه جزء اول مربوط به شبكه است و جزء آخر مربوط به دارنده آدرس. مثلااً ين آدرس‌هاي IP اشتباه هستند زيرا سه بخش اول متفاوت هستند.كامپيوتر B كامپيوتر A 220.0.1.181 220.0.0.180ولي اين آدرس‌هاي IP درست كار مي‌كنند زيرا سه جزء اول صحيح‌هستند و جزء آخر متفاوت است.
كامپيوتر B كامپيوتر A 220.0.0.181 220.0.0.180
كلاس‌هاي مختلف آدرس IP
كلاس‌هاي مختلفي از آدرس IP وجود دارند. سه كلاس متداول آن كلاس A، كلاس B و كلاس C هستند. براي مثال نشاني 220.0.0,x به عنوان آدرس IP كلاس C شناخته مي‌شود.
كلاس ID شبكه ID ميزبان مثال A1-126x.x.x1-126.x.x.xB128-191.fx.x128-191.f.x.xC192-233.f.fx192-233.f.f.xf به معناي عدد ثابت بدون تغيير است و x عددي است بين صفر و 255 كه قابل تغيير مي‌باشد.
در اين‌فهرست يك فاصله ميان آدرس كلاس A و كلاس B ديده مي‌شود. اين به‌آن دليل است كه به 127 به عنوان آدرس برگشت يا Loop Back مراجعه مي‌شود. آدرس برگشت هر مقداري است كه با 127 شروع شود و تنها براي آزمون استفاده مي‌شود يعني اگر آدرس 127.1.1.1 را بفرستيم، TCP/IP آن را روي كابل منتقل نمي‌كند و بسته را به كارت شبكه بازمي‌گرداند. در نتيجه نمي‌توان از آدرسي كه با 127 شروع مي‌شود، براي شبكه استفاده كرد. با بستن اين آدرس‌ها،
8/16 ميليون آدرس مختلف بسته مي‌شوند (255 * 255 * 255 * 255). لذا اختصاص دادن يك آدرس IP واحد براي يك آدرس بازگشت معقولانه‌تر از هدر دادن 8/16 ميليون آدرس با بستن آن‌هايي كه با 127 شروع مي‌شوند بود. پس به طور خلاصه:
در كلاس A آدرس‌هاي IP با عددي بين 1 تا 126 شروع مي‌شوند و آدرس ميزبان در سه جزء آخر قرار مي‌گيرد.
در كلاس B آدرس‌هاي IP با عددي ميان 128 تا 191 شروع مي‌شوند و با عددي كه توسط مؤسسه اختصاص‌دهنده IP تعيين مي‌شود، ادامه مي‌يابند. دو جزء آخر متغير هستند.
در كلاس C آدرس‌هاي IP با عددي بين 192 و 223 شروع مي‌شوند و با دو عددي كه توسط مؤسسه اختصاص‌دهنده IP تعيين مي‌گردند، ادامه مي‌يابند. جزء آخر متغير خواهد بود. ازاين جدول مي‌توان متوجه شد كه آدرس IP از دو قسمت شناسه شبكه و شناسه ميزبان تشكيل شده است. ماسك داخلي شبكه (Subnet Mask)
راه‌هايي براي اجازه به نرم‌افزار براي گسترش شناسه شبكه از آدرس IP وجود دارد. براي انجام آن مي‌توان ازSubnet Mask استفاده كرد. عموماً يك ماسك به صورت 0 .255.255.255 است. به سرعت مي‌توان فهميد كه اين آدرس IP كلاس C است و سه عدد 255 غيرقابل تغيير هستند. صفر نشان مي‌دهد كه تنها عددي است كه مي‌توان از آن استفاده كرد. اگر يك آدرس IP به صورت، 128.10.11.23 داشته باشيم و ماسك 255.255.0.0 به سرعت مي‌توان فهميد كه آدرس IP كلاس B است. همه هدف ماسك اين است كه نشان دهد كدام شناسه مربوط به شبكه و كدام شناسه مربوط به ميزبان است. استفاده از ماسك براي شناسايي شبكه‌ها آدرس 128.10.11.23 و ماسك 255.2550.0 را در نظر بگيرد. اين اعداد نشان مي‌دهند كه 128.10 شناسه شبكه است و اگر ماسك 255.255.255.0 بود، آنگاه شناسه شبكه 128.10.11 مي‌بود. اگر كلاس ماسك در تمام زيرشبكه‌هاي يك شبكه از همان كلاس آدرس IP آن باشد و در همه ثابت، در شبكه به راحتي قادر به برقراري ارتباط هستيم. فرض كنيد يك شركت داراي چند دفتر در شهرهاي مختلف است و همه از آدرسIP كلاس B استفاده مي‌كنند. تا زماني كه ماسك 255.2550.0 باشد، برقراري ارتباط ميان دفاتر مختلف بدون مشكل خواهد بود اما اگر ماسك يك دفتر 255.255.255.0 باشد، تنها ارتباط داخل آن شبكه ممكن است و ارتباط با دفترهاي ديگر برقرار نخواهد شد. استفاده از ماسك B و آدرس IP كلاس C با يكديگر نيز ممكن است. ماسك‌هاي غير از 255 بيشتر ماسك‌ها به صورت 255.2550.0 (براي شبكه‌هاي كلاس B ) و 255.255.2550 (براي شبكه‌هاي كلاس C) مي‌باشند، اما در برخي موارد ممكن است ماسك با كمي تفاوت ديده شود. براي مثال اگر به‌ماسك 255.2550.128 برخورد كرديم بايد رشته دودويي معادل عدد را بنويسيم. رشته دودويي معادل 128 چنين است: برخي آدرس‌هاي IP توسط زير شبكه ذخيره شده‌اند و نمي‌توان از آن‌ها استفاده كرد.
براي مثال آدرس
12 48 163264128 0 0 0 0 0 0 0 1
126.1.16.1 مشكلي ندارد، چون رقم سوم يعني 16 توسط ماسك استفاده نمي‌شود و ماسك بيت 128 را ذخيره كرده است، پس استفاده از آدرس 126.1.128.1 غيرممكن است.
12 48 163264128 0 0 0 0 0 0 1 1
اگر به جاي 128 در پوشش شبكه 192 داشتيم رشته باينري به صورت زير تبديل مي‌شد:
در اين مثال بيت هفتم و هشتم رزو شده است پس هر آدرسIP كه از آن بيت‌ها استفاده نكند معتبر مي‌باشد مثل 126.1.32.1 و اگر 126.1.64.1 باشد پيغام خطايي دريافت مي‌گردد كه "64 توسط ماسك استفاده شده است". اگر در دفترهاي مختلف يك شركت بزرگ كه هريك در يك شهر هستند، پوشش‌هاي زير شبكه‌اي متفاوت از اين نظرداشته باشيم، تنها مجاز به استفاده از آدرس‌هاي IP هستيم كه از بيت‌هايي تشكيل شده‌اند كه توسط هيچ يك از دفاتر ذخيره نشده باشند.
12481632641280000000100000101
مثلاً اگر ماسك يك دفتر 255.255.128.0 و ديگري 255.255.160.0 باشد و شركت تنها اين دو دفتر را داشته باشد. براي آدرس IP تنها از ليست‌هاي 1 تا 16 مي‌توان استفاده كرد، يعني از عدد 1 تا 31 را مي‌توان در آدرس IP قرار داد.
آدرس‌هاي دروازه
اغلب معتقدند كه حسن TCP/IP اين است كه قابل مسيريابي مي‌باشد. فرض كنيد دو شبكه مجزا توسط مسيرياب به هم متصل شده‌اند. مسيرياب اجازه مي‌دهد كه دو شبكه با هم صحبت كنند، پس اگر يك كاربر دستوري از ايستگاه كاري خود در شبكه A بفرستد، مسيرياب اطلاعات را به شبكه B مي‌فرستد و هرگاه پاسخ از B دريافت شود آنرا به شبكه A مي‌فرستد. اگر از پروتكل ديگري مانند DLC استفاده شود دسترسي به شبكه ديگر غيرممكن است. زير مجموعه‌هاي ديگر TCP/IP هنگام صحبت درباره FTP ،Telnet و... طبيعتاً از TCP/IP نيز ياد مي‌شود. حال ببينيم رابطه آن‌ها چيست.
TCP/IP را به عنوان يك فركانس راديويي درنظر بگيريد. در راديو فركانس‌هايي مانند FM ،MW و... وجود دارد. كار اين فركانس‌ها انتقال صداي ايستگاه‌هاي راديويي است.
هر ايستگاه راديويي فركانس خاص خود را روي FM ،MW و... دارد. TCP/IP مانند فركانس راديويي حامل اطلاعات است. هرگاه كسي در مورد FTP يا Telnet صحبت مي‌كند، TCP/IP انتقال دهنده اطلاعات آن‌ها است. به هر TCP/IP درگاه مخصوص به خود داده مي‌شود كه يكتا است. پس TCP/IP مانندFM يا MW است و FTP و Telnet مانند ايستگاه‌هاي راديويي هستند. به هر پروتكل شماره درگاه خاص يا پورت اختصاص داده مي‌شود مانند فركانس مخصوص به هر ايستگاه راديويي، پس هر پروتكل TCP/IP بايد شماره پورت خود را داشته باشد.FTP از درگاه 21،Telnet از درگاه 23،Http از درگاه 80،Lpd از درگاه 515،BOOTP از درگاه 67 و... استفاده مي‌كنند.
اختصاص خودكار آدرس IP
سه روش براي تخصيص دادن يك آدرس IP به هريك از ادوات شبكه وجود دارد. روش DHCP در خانواده ويندوز NT و ناول استفاده مي‌شود. BOOTP و RARP عموماً در سيستم‌هاي يونيكس به كار مي‌روند. اگر از اين سه روش خودكار استفاده نكنيد بايد به صورت دستي آدرس IP را به دستگاه‌ها اختصاص دهيد.
BOOTPبراي تخصيص خودكار TCP/IP استفاده مي‌شود.DHCP براي تخصيص خودكار TCP/IP استفاده مي‌شود.RARPبراي تخصيص خودكارTCP/IP استفاده مي‌شود. HTTP براي سرويس دهنده‌هاي اينترنت استفاده مي‌شود. Telnetبراي دستيابي به نوع پايانه اينترنت استفاده مي‌شود. FTPبراي فرستادن و دريافت اطلاعات استفاده مي‌شود. Lpd/Lprبراي فرستادن اطلاعات به چاپگر استفاده مي‌شود.
DHCP پروتكلDHCP يا Dynamic Host Configuration Protocol يكي از روش‌هاي اختصاص آدرسIP به دستگاهي است كه مي‌خواهيم به شبكه متصل شود. يك قسمت نرم‌افزاري روي سرويس‌دهنده با فهرستي از آدرس‌هاي IP طوري برنامه‌ريزي شده است كه بنا به درخواست هر دستگاه به آن يك آدرس IP اختصاص دهد. در اين صورت اگر محصولي از DHCP پشتيباني كند و سرويس‌دهنده DHCP روي شبكه اجرا شود، آنگاه به دستگاه موردنظر يك آدرس IP توسط سرويس دهنده اختصاص داده مي‌شود. آدرس IP از ميان آدرس‌هاي IP آزاد انتخاب مي‌شود، يعني ممكن است به طور مستمر تغيير كند و اين ممكن است باعث بروز اشكالاتي بشود. براي مثال اگر يك چاپگر براي كار با يك آدرس خاص IP در صف شبكه تنظيم شده باشد و DHCP يك آدرسIP متفاوت از آنچه كه صف انتظار دارد به آن بدهد، چاپگر قادر به چاپ نخواهد بود.
BOOTP اين روش در‌سيستم‌هاي يونيكس به كار مي‌رود و قابل كنترل نيز مي‌باشد. يك سرويس دهنده BOOTP شامل فهرستي از منابع قابل دسترس شبكه مي‌باشد و اين فهرست را از طريق آدرس MAC و آدرس IP تهيه مي‌كند. هنگامي كه يك وسيله BOOTP روشن مي‌گردد، با سرويس‌دهنده BOOTP ارتباط برقرار مي‌كند. سرويس‌دهنده آدرسMAC را بازيابي مي‌كند و اگر آدرس MAC وسيله را پيدا كرد آدرس IP مناسب به آن اختصاص داده مي‌شود و دستگاه با آن آدرس برنامه‌ريزي مي‌شود. BOOTP به دليل ثابت بودن آدرس IP دستگاه‌ها، از DHCP بهتر عمل مي‌كند. عيب اين روش لزوم اضافه كردن ورودي هنگام خريد يك دستگاه جديد شبكه مي‌باشد.RARP نيز شباهت فراواني به BOOTP دارد.
منابع
“Networking Essentials”
مباني شبكه ها ، جلد اول ،
ترجمه ي مهندس امير اسعد انزاني ،
تهران ، انتشارات خجسته ، سال 1376
-------------------------------------
وب سايت شركت سخاروش
http://www.srco.ir
-------------------------------------
سايت مايکروسافت
http://www.microsoft.com
-------------------------------------
http://www.wildpackets.com
http://www.rahyabsystem.com