پاورپوینت نقش سازمان ملل در جنگ تحمیلی (pptx) 17 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 17 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

پاورپوینت نقش سازمان ملل در جنگ تحمیلی 2 چکیده همواره سخن از برخوردِ ناعادلانه شورای امنیت، دبیر کل (دبیرخانه) و مجمع عمومی سازمان ملل متحد در فرآیند جنگ تحمیلی عراق علیه ایران می رود، اما جزئیات این برخورد، کمتر مطرح شده است. از این رو، مقاله حاضر در پی طرح جزئیات مواضع سه رکن مهم سازمان ملل متحد در قبال جنگ عراق علیه ایران است. اطلاع از این جزئیات، تحلیل صحیح تری را درباره چرایی اتخاذ مواضعی ناعادلانه از سوی ارکان سازمان ملل متحد در جنگ هشت ساله ایران و عراق (جنگ اول خلیج فارس)، و نیز، جنگ دوم خلیج فارس (حمله عراق به کویت و حمله آمریکا و متحدانش به عراق) به دست می دهد. 3 مقدمه سازمان ملل متحد در جنگ عراق علیه ایران، به زعم خویش در جهت انجام وظیفه اصلی اش؛ یعنی محفوظ داشتن نسلهای آینده از خطر و بلای جنگ، حفظ صلح و امنیت بین المللی و جلوگیری از تهدیدات علیه صلح، به اتخاذ و اجرای تصمیمات متعدد مبادرت ورزید. با نگاهی به مجموعه فعالیتهای سازمان ملل که در این رابطه به عمل آورده است، به وضوح آشکار می شود که شورای امنیت، دبیر کل و مجمع عمومی، تلاشهای زیادی مبذول داشتند.اگرچه تلاشهای این سه رکن سازمان ملل متحد، جدا از هم اتخاذ می شد، ولی به علت پیوندهای تشکیلاتی و یکسان بودن شرایط حاکم بر سه رکن، تفاوت چندانی در سیاستهای آنها دیده نمی شود. همچنین، این فعالیتها با تأثیر از شرایط موجود منطقه ای و جهانی، از فراز و نشیبهای فراوانی برخوردار بود. ولی در هر صورت، زمینه های پذیرش قطعنامه از سوی دو دولت عراق و ایران، پس از هشت سال جنگ را فراهم آورد. 4 سابقه قطعنامه ها از آغاز جنگ هشت ساله رژیم بعث علیه ایران، تا زمان پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از طرف ایران یعنی ۲۷ تیر ۱۳۶۷خورشیدی، شورای امنیت سازمان ملل متحد در مجموع ۹ قطعنامه ناعادلانه علیه ایران صادر کرد و علاوه بر آن بیش از ۱۸ بیانیه هم در ارتباط با جنگ تحمیلی اعلام شد که بیشتر این قطعنامه ها در شرایطی صادر می شد که نیروهای ایران به سمت مواضع دشمن پیشروی می کردند. این در حالی بود که وقتی رژیم بعث حمله توپخانه یی علیه ایران انجام می دادند و نیروهای غیر نظامی را به شهادت می رساندند، هیچ قطعنامه ای صادر نمی شد. بنابراین نکته حائز اهمیت در ارتباط با قطعنامه‌های شورای امنیت در دوران جنگ تحمیلی این است که به نظر می‌رسد، شورا به ملاحظه‌کاری و نه شدت عمل علیه تجاوز رژیم بعث پرداخته است. بنابراین باید گفت شورای امنیت عملکردی سیاسی و دوگانه در قبال تجاوز رژیم بعث به ایران داشت و عملکردش ناعادلانه بود به گونه ای که بیشتر این قطعنامه ها هیچ سودی برای ایران نداشته است. همچنین شورای امنیت این جنگ را به عنوان وضعیت میان ایران و عراق بررسی می کرد در واقع آنها با آوردن واژهِ وضعیت، این جنگ را تهاجم و تجاوز به شمار نمی آوردند. 5 قطع نامه 479 یک هفته پس از آغاز تهاجم رژیم بعث به ایران یعنی در ۶ مهر ۱۳۵۹ خورشیدی، نخستین قطعنامه شورای امنیت صادر شد. مضمون این قطعنامه توصیه به آتش بس ۲ طرفه است. اما این شورا در این قطعنامه جنگ تحمیلی را تنها وضعیت توصیف می کند و از آن به عنوان نقض صلح یاد نمی کند، این قطعنامه اشاره یی به نقض تمامیت ارضی ایران و محکومیت تجاوز رژیم بعث ندارد و پیشنهاد خاصی را برای آتش بس ارایه نمی دهد و حتی از نیروهای متجاوز نمی خواهد که سرزمین های اشغالی را ترک کنند. این قطعنامه تنها از ایران و عراق می خواهد که از کاربرد زور خودداری کنند. در واقع مفهوم دیگر این قطعنامه آن است که نیروهای بعثی در مناطق اشغالی باقی بمانند و جمهوری اسلامی ایران از حمله به نیروهای متجاوز برای باز پس گرفتن مناطق اشغالی خودداری ورزد، پس از صدور قطعنامه ۴۷۹، شورای امنیت به مدت ۲۲ ماه سکوت می کند و این دقیقاً همان ایامی است که نیروهای اشغالگر به پیشروی ادامه داده و مشغول تحکیم مواضع در مناطق تحت اشغال بودند. بنابراین نخستین نمونه از بی عدالتی و ناعادلانه بودن این قطعنامه ها از همان ابتدا در قطعنامه ۴۷۹ دیده شد زیرا در این قطعنامه به نقض صلح، وقوع تجاوز و نقض تمامیت ارضی ایران اشاره نشده بود، این توصیه به برقراری آتش بس یا بازگشت به مرزهای بین المللی اشاره نمی کند بلکه خودداری از توسل بیشتر به زور را از۲طرف خواسته بود در واقع این قطعنامه آگاهانه از تجاوز و حمله رژیم بعث به مرزهای ایران و تحمیل جنگ و وضعیت اسفبار مردم جنوب غرب کشور که نتیجه حمله متجاوزان به اهداف غیر نظامی و افراد غیر مسلح بود، چشم پوشید. 6 قطع نامه 514 دومین قطعنامه شورای امنیت در ۲۱ تیر ۱۳۶۱ خورشیدی صادر شد. این در حالی بود که شورای امنیت در هنگام اشغال خرمشهر و تا پایان اشغال، هیچ قطعنامه ای در جلوگیری از قتل و تجاوز به شهروندان ایرانی و خروج نیروها از سرزمین های اشغالی ایران صادر نکرد تا اینکه ایرانیان موفق به آزادی خرمشهر شدند. در این زمان بود که قطعنامه ای را صادر کردند. در مقدمه این قطعنامه، شورا نگرانی خود را از طولانی شدن درگیری میان ۲ کشور و کشته شدن انسان های بی گناه، آسیب رسیدن به امکان و تاسیسات و در خطر بودن صلح و امنیت جهانی ابراز کرد و از ۲ طرف جنگ خواست به مرزهای بین المللی خود عقب نشینی کنند. بنابراین همانطور که در بالا گفته شد، قطعنامه ها بیشتر زمانی صادر می شد که نیروهای ایرانی در مواضع دشمن پیشروی می کردند زیرا شورای امنیت پس از نخستین قطعنامه خود در حالی که رژیم بعث در صدد تحکیم مواضع بدست آمده بود، برای مدتی طولانی ۲۱ ماه و ۱۵روز سکوت کرد اما درپی انجام عملیات های ثامن الائمه، طریق القدس، فتح المبین و بیت المقدس، که به شکست حصر آبادان، آزاد سازی بستان، آزادسازی مناطق وسیعی از غرب شوش و دزفول و بالاخره آزادسازی خرمشهر انجامید، بار دیگر بر آن شد تا سکوت خود را بشکند، بنابراین برپایه پیشنهاد اردن قطعنامه ۵۱۴ را به تصویب رساند. 7 قطعنامه 522 شورای امنیت قطعنامه سوم موسوم به قطعنامه ۵۲۲ را در ۱۲ مهر ۱۳۶۱ خورشیدی یعنی در زمانی که پیروزی های ایرانی ها زیاد شده بود و احتمال سقوط رژیم بعث وجود داشت در کمتر از سه ماه پس از قطعنامه دوم صادر کرد. در این قطعنامه شورای امنیت ۲ طرف را به آتش بس فوری و عقب نشینی به مرزهای بین المللی فرا خواند. هر چند کاملاً واضح بود که این قطعنامه برای بازدارندگی موفقیت های آتی ایران صادر شده بود. 8 قطعنامه 540 قطعنامه چهارم با نام ۵۴۰ در ۹ آبان ۱۳۶۲ خورشیدی صادر شد، این قطعنامه مانند قطعنامه های قبل در پی پیروزی ایران در جبهه های جنگ صادر شد. بنابراین هر چند آنها این قطعنامه را بعد از اعزام گروه حقیقت یاب سازمان ملل برای بررسی آثار حملات توپخانه یی رژیم بعث به مناطق مسکونی ایران و تهیه گزارش مستند و ارائه آن به شورای امنیت سازمان ملل صادر کردند اما نکته تازه ای نداشت و تکرار قطعنامه های قبل بود. 9 قطع نامه 562 قطعنامه پنجم در ۱۱ اردیبهشت ۱۳۶۳خورشیدی در شرایطی صادر شد که جنگ کشتی ها در خلیج فارس به طور آشکار آغاز شده بود و ایران تهدید به بستن تنگه هرمز کرده بود. بنابراین با توجه به جدیت ایران به بستن تنگه هرمز در صورت پایان نیافتن جنگ کشتی ها، قطعنامه ۵۶۲ صادر شد که در آن حفظ آزادی کشتیرانی و محکومیت حمله به کشتی های تجاری مورد تاکید قرار گرفت. a 10 قطعنامه 582 از مهر ۱۳۶۳خورشیدی تا مهر ۱۳۶۴ خورشیدی سال فروکشی موقت آتش جنگ و آغاز اقدامات سیاسی از طرف ایران برای پایان جنگ بوده است. اقدامات سیاسی ایران در این سال چندان نتیجه بخش نبود. شورای امنیت هم در این دوران هیچ قطعنامه یی در حمایت از اقدامات ایران برای توقف جنگ صادر نکرد تا اینکه در ۲۰ بهمن ۱۳۶۴ خورشیدی نیروهای ایران پس از ناامیدی از تلاش های دیپلماتیک برای توقف جنگ دست به اجرای عملیات والفجر ۸ زدند که در آن موفق به فتح فاو و اسارت شمار زیادی از نیروهای بعثی شدند. پس از موفقیت نیروهای ایرانی قطعنامه ششم موسوم به ۵۸۲ از طرف شورای امنیت صادر شد که در آن طرفین، توصیه به آتش بس فوری و عقب نشینی به مرزهای بین المللی شدند.