پاورپوینت زندگینامه تادو آندو (pptx) 50 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 50 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
بررسی ویژگی ها ومعانی
عناصر اصلی ومتناقص معمار
آندوی خود آموخته از بانفوذترین معماران پست مدرن نسل دوم ژاپن محسوب می شود گرچه برچسب کمینه گرایی بر او خورده است،اما بیشتر توجه او بر تلفیق فرم های مدرن با مفاهیم و شیوه های سنتی ژاپن معطوف است. به بیان دقیق تر ،هدف او تغییر معنای طبیعت از گذرگاه معماری است.مصالح معماری آندو ،بتن خام ،خورشید، آسمان ، سایه و آب است؛ یا به عبارت بهتر فضا، تاکید او بر این نکته است که استفاده کنندگان از بنا باید طبیعت را تجربه و احساس کنند و اینها ،همه ریشه در سنت منطقه ای زیست گاه او یعنی کانزایی دارد،کانزایی که در تمامی آثار او جای پایی دارد.
در 13 اكتبر 1941 ميلادي در اوزاكاي ژاپن ديده به جهان گشود، در سال 1960 م . به يك بكسر حرفه اي تبديل شد. در سالهاي 69- م . تعاليم خود آموخته و غير آكادميك خود را به عنوان يك معمار با سفرهاي آموزشي به اروپا، آمريكا و آفريقا و مطالعه بر روي خانه هاي فرانك لويدرايت و كارهاي مدرنيسم قديمي (كلاسيك) تكميل كرد.
اولين تمرين معماريش را در سال 69 م . در اوزاكا آغاز كرد و در سال 70 م . كارگاه شخصي خود را در زادگاهش داير نمود و تاكنون بيش از صد و پنجاه پروژه معماري را طراحي كرده است. در سالهاي 1978،88 و 90 ميلادي به سمت استاد .دانشگاههاي يال آمريكا، كلمبيا و هاروارد انتخاب شد
عناصر اصلي و متناقص معماري آندو عبارتند از: نظم، مردم و احساسات انساني. او در معماري خود، به گونه اي متضاد آنها را با هم ارتباط مي دهد و ميان آنها تفاهمي ايجاد مي كند.
آندو از جذابيت فرم صرفنظر كرده و بر جذابيت فضا تأكيد مي ورزد. او اعتقاد دارد كه فرم، از تأثير فضايي مي كاهد و در نتيجه، جذابيت معماري را محدود مي كند..
به اعتقاد او، ارجعيت دادن به فرم به معناي ارجعيت دادن به حس بينايي در ميان پنج حس و عدم توجه به عمق فضايي است. در نتيجه او در پي نفي فرم به مفهوم به كارگيري فرمهاي ساده و انكار ساده و انكار فرمهاي پيچيده است. (نفي تصوير صرفاً بصري در فضا). معماري او، معماري نفي و انكار است. او جامعه مدرن و جهاني بودن را نفي مي كند. در اين حال، نفي به معناي حمايت از استقلال شخصي و رهايي از يكنواختي مدرن است مرتبط با شخصي كه مي خواهد به شكلي فردي زندگي كند. اولين چيزي كه آندو نفي كرده، مفاسد جامعه مدرن و ارزشهاي آن است. (براي مثال، مقولة راحتي) آندو راحتي مدرن را نفي كرده، تلاش مي كند ارتباط پويايي با جهان برقرار كند. او راحتي را از معماري خود دور مي كند و به جاي آن امكان حضور .انسان و طبيعت را در كالبد معماري اش فراهم مي سازد
او كارهاي متعددي تاكنون انجام داده است كه پس از بررسي كليت طراحي هاي او،در مطالب بعدي ، به بررسي 8 اثر برترش كه اهداف و تفكرات او را به خوبي جلوه گر مي سازند، مي پردازيم:
کلیسای نور
کلیسای روی آب
معبد آب
موزه سانتوری
موزه هنرهای مدرن فورت و ورت(موزه هنر معماری)
موزه چوب
نمازخانه کوه روکو(کلیسای باد)
غرفه ژاپن
خانه raw
تادائو آندو در طول بيست سال گذشته، يكصد و پنجاه پروژه ي معماري انجام داده است با تجزيه و تحليل و بررسي آنها، به مباني و شاخص هايي دست مي يابيم .
بررسي ويژگيها و معاني:
معماري، رهيافتي است به جعبه اي با دو بعد آرمان و هدف.
آرمان معماري، فرم بخشيدن به يك الگوي جهاني و هدف آن، بيدار كردن احساس انساني است.
موضوع اوليه ي معماري، ايجاد يك الگوي فضايي است؛ يعني نظم بخشيدن به يك فضاي برهنه و عاري از هر چيز. انتظام فضايي، به معناي استفاده از فرمي است كه فضا، منشأ آن است و نظمي شفاف آن را به فضا مرتبط مي سازد.
براي دستيابي به اين هدف، معماري به هندسه نياز دارد. هندسه، علم ايجاد نظم منطقي و هوشمندانه اي است كه حاصل ارتباط فرم و فرم با فضا مي باشد. از اين رو، هندسه فرم آرماني را ايجاد مي كند؛ فرمي كه بيان بصري مفهوم است و فضايي انتزاعي در آن تجلي مي يابد.
بر خلاف هندسه، معماري نمي تواند در تمام ابعاد نفوذ كند؛ زيرا نيروي جاذبه، آن را به حركت هاي افقي و عمومي محدود مي سازد. معماري، الگويي پوياست.!!!! يك ساختمان، طبيعتاً حركت نمي كند؛ ولي زماني كه مردم در امتداد مسيري حركت مي كنند، شكل آن، در حال حركت به نظر مي رسد.
بنابراين، اگر معماري صرفاً بر اساس منطق باشد، نمي تواند پاسخگوي روح و احساسات ما باشد. براي دستيابي به اين هدف بايد از قواعد منطقي و خشك آن كناره گرفت. بنابراين، بايد بين قواعد نوعي پويايي و تضاد ايجاد شود تا نيازهاي احساسي ما نيز ارضا شود. زيرا اين تضاد و پويايي، سرشار از هيجان و احساسات است.
براي آشنايي و شناخت بيشتر، كارهاي آندو را بر اساس ساختار و كالبد به سه بخش معماري يگانه انگاري، دو گانه انگاري و كثرت گرايي تقسيم بندي مي كنيم.
آن دسته از كارهايي كه در شمار معماري يگانه انگاري قرار مي گيرند، داراي فرمي خالص، طراحي واضح و فضايي قومي هستند. اين نوع معماري، بيشتر در خانه ها و كليساهاي كوچك ديده مي شود. در اين فضاها، با آرامشي روبرو مي شويم. در اين فضا، بر اساس ريتمي وحدت بخش، كل به جزء تبديل مي شود. اين ريتم، حتي در نور و سايه نيز تكرار مي شود.
از بهترين نمونه‌هاي معماري يگانه انگار آندو مي‌توان به خانه‌ي راو، خانه‌ي آزوما، كليساي نور، معبد روكو و چايخانه‌ي سوسيكان اشاره كرد. فضا در اين ساختمان‌ها، داراي تناسبات موزون و در عين حال پر تنشي است. تنش فضا، به واسطه‌ي مركزيت و روحانيت فضايي است.
به راستي چگونه از فرمهاي ساده، اين چنين فضاهايي ايجاد مي‌شود؟ چه ارتباطي ميان فرم، فضا و مصالح وجود دارد. با بررسي بيشتر، در مي‌يابيم كه اين فرم‌ها ساده هستند، از مصالح ساده و يكساني ساخته شده‌اند و داراي رنگي يكنواخت و يكدست مي‌باشند. اين فرمهاي ساده، فضاهاي خشك و مقدسي را ايجاد مي‌كنند. به عبارتي، فضا را يكنواخت مي‌سازند. ولي پس از آن، نور وارد مي‌شود. نوري كه نمادين، حيات‌بخش و خيره كننده است. بنابراين، فضاي خالص را به فضايي دراماتيك و هيجان‌انگيز تبديل مي‌كند. نور و سايه، فضا را از يكنواختي خارج مي‌سازد و به هندسه‌ي آن جسميت مي‌بخشد. ما نبايد وضوح و روشني معماي يگانه انگار آندو را ناديده بگيريم. زيرا در زير سادگي اين نوع معماري، پيچيدگي و تضادي نهفته است. اين پيچيدگي‌هاي پنهان، در معماري دو گانه انگار و كثرت‌گرا ديده مي‌شود.
در معماري دو گانه انگار، آندو روش خاص خود را اعمال مي كند. به عبارتي، روش او از هيچ نوع معماري ديگري تأثير نپذيرفته است. در آنجاست كه آندو از فرم بيضوي استفاده مي كند؛ ولي در معماري دو گانه انگار، فضا بر اساس نيروي پويا شكل مي گيرد. اين نيرو، از تضاد بين فرم و فضا حاصل مي شود. در اين نوع معماري ـ بر خلاف معماري يگانه انگار كه فرم بر فضا غالب است ـ فرم و فضا داراي ارزش يكساني است و در اينجاست كه نوآوري هاي آندو تجلي مي يابد. قدرت و منطق مردانه از يكسو و مهرباني و احساسات زنانه از سوي ديگر، شخصيت او را شكل مي دهد.
معماري كثرت گرايي آندو شامل تعداد زيادي از كارهاي او از سال 1985 به بعد مي باشد. اين معماري، با فرم هاي متنوعي كه داراي جهت گيريهاي مختلفي است، شناخته مي شود. در اينجا، تمركز فضايي كه در معماري يگانه انگار وجود داشت، متلاشي و پراكنده مي شود و بيشتر به سوي روشنايي و پويايي نيل مي كند. فرم از نظر بصري، سبك تر شده و پراكنده مي شود. بنابراين در طراحي، فضا از تركيبات مختلفي شكل مي گيرد. از اين روست كه در كارهاي آندو، روش ها و مقياس هاي متنوعي ديده مي شود.