پاورپوینت پاورپوینت زیبا و کامل با عنوان کوه اورست (pptx) 18 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 18 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
پاورپوینت کوه اورست
1
کوه اورست با نام نپالی ساگارماتا (
सगरमाथा
به معنی سر آسمان) و نام تبتی چومولونگما بلندترین کوه کرهٔ زمین است. ارتفاع قلهٔ آن از سطح دریا برابر با ۸٬۸۴۸ متر (۲۹٬۰۲۸ پا) می‌باشد. این کوه در رشته کوه‌های هیمالیا در مرز منطقهٔ ساگارماتای نپال و تبت در کشور چین قرار گرفته‌است.
در سال ۱۸۵۶، در طرح نقشه‌برداری مثلثاتی بزرگ هند، برای اولین بار ارتفاع قله اورست –که در آن زمان با نام قله ۱۵ شناخته می‌شد- به مقدار ۸٬۸۴۰ متر گزارش شد. در سال ۱۸۶۵، نام انگلیسی رسمی اورست توسط انجمن سلطنتی جغرافیا بنابر توصیه‌نامه اندرو واگ، رئیس وقت ممیزی بریتانیا در هندوستان انتخاب شد. این نام از به خاطر جرج اورست، و علی‌رغم مخالفت خود او، انتخاب شد.[۱] واگ نمی‌توانست یک نام محلی و عمومی را پیشنهاد کند، چرا که در آن زمان امکان دسترسی افراد بیگانه به تبت و نپال وجود نداشت. با این حال، نام چامولونگما برای قرون متمادی در میان تبتی‌ها و نپالی‌ها رایج بود.
قله اورست توجه بسیاری از کوه‌نوردان در تمام رده‌ها را جلب کرده‌است. از کوه‌نوردان حرفه‌ای و مجرب تا کوه‌نوردان مبتدی که مایل به پرداخت مبالغ قابل توجهی هستند تا توسط کوه‌نوردان حرفه‌ای راهنمایی شوند و صعودی کامل و موفقیت‌آمیز را رقم بزنند. با وجودی که مسیر استاندارد صعود این کوه، حاکی از عدم احتیاج به تجهیزات و حربه‌های حرفه‌ای و دشوار است (صعود به قله‌های هشت هزار متری دیگر از قبیل کی۲ و نانگا پاربات بسیار دشوارتر است)، عوامل خطر آفرین طبیعی از قبیل بیماری ارتفاع، بادهای شدید و آب و هوای نامطلوب نیز وجود دارند. تا انتهای فصل کوه‌نوردی سال ۲۰۰۷، ۳٬۶۷۹ صعود به قله از سوی ۲٬۴۳۶ نفر انجام گرفت. بر طبق آمار ثبت شده، اورست جان ۲۱۰ نفر را گرفته‌است که علاوه بر آن هشت نفر نیز بر اثر طوفانی شدید، در سال ۱۹۹۶ جان خود را از دست دادند. همچنین شرایط نا به سامان ناحیه مرگ باعث می‌شود سقوط افراد باعث از بین رفتن آن‌ها شود.
2
مقدمه
در سال ۱۸۰۸، کشور انگلیس طرح نقشه‌برداری مثلثاتی بزرگ هند را به منظور شناسایی مکان و نام‌های بلندترین کوه‌های جهان آغاز نمود. در ابتدا تیم نقشه‌برداری با حمل یک تئودولیت (دوربین نقشه‌برداری) غول پیکر ۵۰۰ کیلویی (که برای حمل آن احتیاج به ۱۲ نفر بود) رفته رفته به سمت شمال حرکت کردند تا ارتفاعات را تا حد امکان اندازه‌گیری کنند. تیم مذکور سرانجام در دهه۱۸۳۰ به دامنه‌های رشته کوه‌های هیمالیا رسید. با این وجود کشور نپال به علت داشتن سوءظن تجاوز سیاسی و دیگر احتمالات موجود از ورود تیم استعماری انگلیس به این کشور جلوگیری کرد. همچنین تمام تلاش‌ها و درخواست‌های تیم نقشه‌برداری با شکست مواجه شد.
به همین علت، تیم می‌بایست مشاهدات خود را از ترای، منطقه‌ای مشرف و موازی با رشته‌کوه هیمالیا ادامه دهد. شرایط این منطقه به علت وجود باران‌های سیل‌آسا و مالاریا بسیار دشوار بود، به‌طوری‌که سه نقشه‌بردار بر اثر مالاریا جان خود را در حالی از دست دادند که دو تن دیگر به علت ناتوانی‌های جسمی مجبور به استراحت بودند.
3
شناسایی بلند ترین قله جهان
نام تبتی کوه اورست، چومولونگما یا کومولانگما (مادر مقدس) است که برگردان لغوی آن به چینی ژومولانگما فنگ (چینی ساده:
珠穆朗玛峰
؛
چینی باستانی:
珠穆朗瑪峰
)
که اشاره به مادر زمین دارد می‌باشد. ترجمهٔ چینی آن شنگمو فنگ (چینی ساده:
圣母峰
؛
چینی باستانی:
聖母峰
)
است که اشاره به مادر مقدس دارد. با توجه به گزارش‌های انگلیسی در میانهٔ قرن نوزدهم، نام محلی آن در دارجیلنگ، دئودونگا به معنی کوه مقدس گزارش شده‌است.
در سال ۱۸۶۵، انجمن سلطنتی جغرافیا نام رسمی این کوه را پس از پیشنهاد آندرو واگ، رئیس وقت ممیزی بریتانیا در هند برگزید. واگ این نام را به یادبود سر جرج اورست انتخاب کرد. هرچند تلفظ امروزی نام این کوه (اورست) متفاوت با تلفظ نام سر جرج اورست (ایورست) می‌باشد.
در اواخر قرن نوزدهم بیشتر نقشه‌کشان به اشتباه دچار این باور بودند که نام محلی این کوه «گاریسانکار» می‌باشد. این اشتباه نتیجهٔ سردرگمی در ناحیهٔ دیدی بود که اورست و گاریسانکار را در یک راستا قرار می‌داد. بعدها این اشتباه از زاویهٔ دید کاتماندو اصلاح گشت.
در اوایل دههٔ ۱۹۶۰، دولت نپال نام رسمی ساگارماتا را بر کوه اورست نهاد. این نام پیشتر به کار نرفته بود، در حالی که ساکنان محلی عموماً آن را با نام چومولونگما می‌شناختند. دولت نپال برنامه‌ای برای یافتن نامی نپالی برای کوه معین کرد. چرا که نام شارپا/تبتی چومولونگما به علت مغایرت با طرح نپالیزه کردن این کشور قابل قبول نبود.
در سال ۲۰۰۲، روزنامه پیپلز دیلی مقاله‌ای منتشر کرد که در آن با ادامه استفاده نام انگلیسی این کوه در غرب مخالفت کرده بود. این مقاله متذکر شده بود نام چینی این کوه که از ۲۸۰ سال پیش در نقشه‌های چینی آورده شده بود نسبت به نام انگلیسی آن ارجحیت دارد.
4
نام گذاری
در سال ۱۸۵۶ اندرو واگ ارتفاع قلهٔ اورست (بعدها با نام قله ۱۵) را ۸٬۸۴۰ متر گزارش کرد که این مقدار پس از چند سال محاسبه بر روی مشاهدات جمع‌آوری شده توسط طرح نقشه‌برداری مثلثاتی، گزارش شد.
اخیراً ارتفاع این کوه، ۸٬۸۴۸ متر شناخته شد، با این حال مقداری اختلاف در اندازه‌گیری همواره وجود دارد. در نهم اکتبر ۲۰۰۵، پس از چند ماه اندازه‌گیری و محاسبه، سازمان ملی نقشه‌برداری جمهوری خلق چین، رسماً ارتفاع این کوه را ۸٬۸۴۴٫۴۳ متر ± ۰٫۲۱ متر گزارش کرد. این سازمان مدعی است که این مقدار، دقیق‌ترین و جامع‌ترین مقداری بوده که در طول تاریخ برای این کوه گزارش شده. این ارتفاع بر اساس بلندترین نقطهٔ صخره و بدون محاسبهٔ ارتفاع برف و یخی است که روی آن را پوشانده. همچنین تیم چینی توده‌ای از یخ و برف به عمق سه متر اندازه‌گیری کردند که با اضافه کردن آن به ارتفاع اندازه‌گیری شده، همان مقدار محاسبه شده قبلی یعنی ۸٬۸۴۸ متر به دست می‌آمد. تغییر ضخامت این توده در طول زمان، باعث این می‌شود که هیچ‌گاه نتوان ارتفاعی قطعی برای آن تعیین نمود.
ارتفاع ۸٬۸۴۸ متر برای اولین بار توسط یک پروژهٔ نقشه‌کشی هندی در سال ۱۹۵۵ در فاصله‌ای نزدیک‌تر به کوه و با استفاده از تئودولیتها تهیه و تعیین گشت. سپس این مقدار متعاقباً توسط اندازه‌گیری یک تیم چینی در سال ۱۹۷۵ تأیید شد. در هر دو پروژه، ارتفاع کلاهک برفی نیز علاوه بر بلندترین نقطهٔ صخره‌ای اندازه‌گیری شده بود. در مه ۱۹۹۹، هیئتی اعزامی به رهبری بردفورد واشبورن، یک واحد جی پی اس را بر روی سطح بستر صخره‌ای قرار دادند که این محاسبه ارتفاع ۸٬۸۵۰ متر به علاوهٔ ۱ متر سطح کلاهک برفی نشان داد. با این حال هیچ‌یک از این مقادیر توسط دولت نپال به رسمیت شناخته نشده و این مورد بارها در جایگاه‌های مختلف ذکر شده‌است.
5
اندازه گیری
نقشه‌ای حاوی جزئیات زیاد (با مقیاس ۱:۵۰٬۰۰۰) از منطقهٔ خومبو و بخش جنوبی کوه اورست توسط اروین اشنایدر، عضو تیم اعزامی جهانی صعود هیمالیا در سال ۱۹۵۵ تهیه شد. همچنین برجسته‌نگاری پرجزییات‌تری از منطقهٔ اورست توسط بردفورد واشبورن در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ با استفاده از شیوهٔ عکاسی هوایی گسترش‌یافته تهیه شد.
چنین تصور می‌شود که حرکات صفحه‌های پوستهٔ زمین سبب افزایش طول قله و جابه‌جایی آن به سمت شمالشرق می‌شود. گزارش‌های حاصل از دو محاسبه نشان می‌دهد که آهنگ تغییرات به صورت ۴ میلیمتر افزایش ارتفاع و ۳–۶ میلیمتر حرکت به سمت شمالشرق در سال است، اما دیگر محاسبات حاکی از آن است که جابه‌جایی بیشتر از این مقدار (۲۷ میلیمتر) بوده و حتی کاهش ارتفاع نیز پیشنهاد شده‌است.
در سال ۲۰۱۰، چین و نپال پس از سال‌ها اختلاف برسر ارتفاع اورست، نهایتاً توافق کردند که کوه اورست رسماً ۸۸۴۸ متر است.
6
اورست کوهی است که قلهٔ آن بیشترین ارتفاع از سطح آب‌های آزاد را داراست. با این حال کوه‌هایی دیگری نیز وجود دارند که مدعی لقب «بلندترین قله‌های زمین» هستند. کوه مانو کیا در هاوایی، کوهی است که اگر ارتفاع آن از پایهٔ آن اندازه‌گیری شود، بلندترین قلهٔ زمین خواهد بود؛ ارتفاع آن از پایه به ۱۰٬۲۰۰ متر می‌رسد، با وجودی که تنها ۴٬۲۰۵ متر از آن بالاتر از سطح دریا می‌باشد.
همچنین به دلیل شکل خاص کره زمین، شعاع کره زمین در استوا بیشترین مقدار است. آتشفشان چیمبورازو در اکوادور، آمریکای جنوبی فقط یک درجه با استوا فاصله دارد در حالیکه این مقدار برای اورست (بلندترین قله جهان) ۲۸ درجه‌است. فاصله قله چیمبورازو از مرکز زمین ۶٬۳۸۴٫۴ کیلومتر است و این فاصله برای اورست ۶٬۳۸۲٫۳ کیلومتر است که دقیقاً ۲٬۱۶۸ متر از اورست بیشتر است.
7
مقایسه ها
کوه اورست دارای دو مسیر اصلی صعود است که یکی در دامنهٔ جنوبی در نپال و دیگری در دامنهٔ شمالی در تبت قرار دارد. همچنین تعداد زیادی مسیرهای فرعی که استفادهٔ کمتری از آن‌ها می‌شود. در بین این دو مسیر، مسیر جنوبی آسان‌تر بوده و بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. این مسیر همچنین، مسیر صعود ادموند هیلاری و تنزینگ نورگای (اولین صعود موفق به قله در سال ۱۹۵۳) است. همچنین این مسیر، اولین مسیر از بین پانزده مسیری بود که تا سال ۱۹۹۶ برای صعود به قله شناخته شده بودند.
بیشتر اعزام‌ها قبل و در طول ماه مه و قبل از فصل تابستان و بادهای موسمی انجام می‌گیرد. هنگامی که فصل بادهای موسمی رفته‌رفته فرا رسد، تغییرات به وجود آمده، از سرعت تندباد که به سمت شمال می‌وزد می‌کاهد. صعودهایی که بعضاً در فصول بعد از بادهای موسمی و در سپتامبر و اکتبر، هنگامی که تندبادها مجدداً به سمت شمال شروع به وزش می‌کنند، سخت‌تر خواهند بود. چرا که برف‌های باقی‌مانده از ابرها و بادهای موسمی و همچنین توده‌های هوایی با پایداری کمتر، آخرین توان خود را در این ناحیه تخلیه می‌کنند.
صعود از طریق مسیر جنوبی با عزیمتی به پایگاه اصلی در ارتفاع ۵٬۳۶۴ متری آغاز گشت.
8
مسیر صعود
کوه اورست همواره کوه‌نوردان حرفه‌ای و باتجربه و همچنین افراد دیگر را به خود جذب می‌کند. صعود به ارتفاع ۸۰۰۰ فوتی کار آسانی نیست و همچنین با مشکلاتی نظیر ارتفاع‌زدگی، آب‌وهوای نامناسب و بادها همراه است که این موارد از اصلی‌ترین موانع برای کوه‌نوردان محسوب می‌شوند. بیش از ۵۰۰۰ نفر به اورست صعود کرده‌اند و ۲۱۹ نفر در این مسیر جان خود را ازدست‌داده‌اند. حدود ۷۷ درصد از موارد صعود از سال ۲۰۰۰ تا به امروز انجام شده است. در سال ۲۰۰۷، رکورد ۶۳۳ صعود به ثبت رسید.
کوه اورست دو مسیر صعود اصلی دارد؛ گریدۀ جنوب شرقی از کشور نپال و گریدۀ شمالی از تبت. گریدۀ جنوب شرقی امروزه بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد، چراکه مسیر آسان‌تری است.
مسیر شمالی در سال ۱۹۲۱ توسط جرج مالوری در حین سفر اکتشافی انگلیسی‌ها کشف شد. این سفر جنبۀ اکتشافی داشت و هدف آن صعود به قله نبود. مالوری در پاسخ به این سؤال که «چرا می‌خواهید به کوه اورست صعود کنید؟» این پاسخ معروف را داده است: «چون‌که وجود داره.»
در سال ۱۹۲۲، جرج فینچ انگلیسی تلاش کرد برای اولین بار با استفاده از اکسیژن به اورست صعود کند، اما سفر او در اثر بهمن ناکام ماند.
در ماه ژوئن ۱۹۲۴، مالوری و اندرو ایروین در پی تلاش برای صعود به اورست جان خود را از دست داند. سفری در سال ۱۹۹۹ به یافتن جسد مالوری انجامید.
9
صعود ها
کوه‌نوردان در سفرهای ابتدایی در دهۀ ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تلاش کردند از سمت تبت به کوه صعود کنند، اما بعدازاینکه تبت در سال ۱۹۵۰ تحت کنترل چینی‌ها قرار گرفت، دسترسی به این مسیر بسته شد. این عدم دسترسی باعث شد تا بیل تیلمن و گروه کوچکی از همراهان او با نام‌های چارلز هوستن، اسکار هوستن و بتسی کاولز به‌ناچار از سمت نپال به سمت اورست بروند که به مسیر استانداردِ اورست از سمت جنوب تبدیل شده بود.
در سال ۱۹۵۲، اعضای یک گروه سفری سوئیسی به رهبری ادوارد ویس دونانت، توانستند از گریدۀ جنوب شرقی به ۲۸۱۹۹ فوت یا ۸۵۹۵ متر از ارتفاع کوه صعود کرده و رکورد جدیدی را ثبت کنند. تنزینگ نورگی (یکی از اعضای این گروه) و راهنمای نپالی گروه، در سال بعد با یک گروه انگلیسی در سفری دیگر به اورست شرکت کردند.
درسال ۱۹۵۳، گروهی انگلیسی به رهبری جان هانت به سفر نپال رفتند. هانت دو گروه دو نفرۀ کوه‌نوردان را برای صعود به قله انتخاب کرد. اولین گروه (تام بوردیلون و چارلز اوانس) به ۳۰۰ فوتی (۱۰۰ متری) قله رسیدند، اما به دلیل مشکلات اکسیژنی، مجبور به بازگشت شدند. دو روز بعد، گروه دوم (ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی) به قله صعود کردند و در آنجا تعدادی عکس گرفتند و مقداری شکلات به همراه یک صلیب به‌جای گذاشتند.
10